Işığın kameraya düştüğü ilk an, bir hikâyenin doğduğu andır. Sinema, yalnızca bir görüntü sanatı değil; aynı zamanda insan ruhuna dokunan, hafızalara kazınan, zamana meydan okuyan bir anlatım biçimidir. Bir fikir, bir hayal, bir cümle... Hepsi sinemanın büyülü diliyle bir araya geldiğinde evrensel bir duygunun kapılarını aralayabilir.

Bu büyülü serüven, 19. yüzyılın sonlarında Lumière Kardeşler'in kamerayı çalıştırmasıyla başladı. Ancak Türkiye için sinemanın ilk ışığı Fuat Uzkınay’ın 1914’te çektiği Ayastefanos’taki Rus Abidesinin Yıkılışı belgeseliyle yandı. Fuat Uzkınay yalnızca bir ilk değil, aynı zamanda bir öncüydü. Onunla başlayan sinema yolculuğu, zamanla sadece eğlencenin değil, anlatmanın, tanıklığın ve duyguların mecrası haline geldi.

Sinemanın sadece bir kurgu değil, aynı zamanda bir tanıklık ve hafıza mekânı olduğunu en derin haliyle ortaya koyan isimlerden biri de Süha Arın oldu. Türkiye’de belgesel sinemanın öncüsü kabul edilen Arın, Anadolu’nun zengin kültürünü, insanını ve doğasını anlatırken hem bir arşivci, hem bir şair, hem de bir tanıktı. Onun sineması; sade, içten ve gerçekti. “Bir ülkeyi anlamak istiyorsanız, önce onun insanına bakın,” der gibiydi her kadrajında.

Bu film atölyesi de işte tam bu noktada devreye giriyor. Anlatmak istediğin hikâyeyi bulmak, onu en sahici haliyle keşfetmek ve hissettirmek için bir yolculuğa çıkıyorsun. Kameranın arkasına geçtiğinde yalnızca görüntü değil, his de yakalıyorsun. Çünkü anlatmak, sadece göstermek değildir; izleyene bir duyguyu geçirebilmektir.

Bir kelime, bir bakış, bir sessizlik... Doğru anlatıldığında bir hayatı, belki de dünyayı değiştirebilir. Ve senin hikâyen, doğru anlatıldığında, hem bugün hem de gelecek için bir ışık yakabilir.